Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Miał brata Edmunda i siostrę Olgę, która zmarła tuż po narodzinach.

Gdy Karol miał dziewięć lat, zmarła jego matka, a trzy lata później zmarł jego brat Edmund, który był lekarzem i zaraził się od pacjentki szkarlatyną.

W 1930 roku Karol rozpoczął naukę w I Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Już w pierwszej klasie wstąpił do kółka ministranckiego. W tych czasach objawił się także talent pisarski i aktorski Karola. Oprócz tego chętnie grał w piłkę nożną, szczególnie na pozycji bramkarza.

W 1938 roku, po zdaniu egzaminu maturalnego, Karol Wojtyła rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim i w związku z tym wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa.

Nadszedł 1 września 1939 roku. 6 listopada 1939 roku zamknięto Uniwersytet Jagielloński. Karol znalazł wtedy pracę w Zakładach Chemicznych „Solvay” w Borku Fałęckim. W tym czasie Karol Wojtyła uczestniczył również w rekolekcjach organizowanych w parafii św. Stanisława Kostki na Dębnikach, gdzie nawiązał kontakt z krawcem Janem Tyranowskim, który swoimi zainteresowaniami wywarł wpływ na Wojtyłę.

Gdy 18 lutego 1941 roku zmarł ojciec Karola. Tę śmierć odczuł on bardzo boleśnie. W przezwyciężeniu smutku po stracie ojca Karolowi pomógł dawny nauczyciel z Wadowic, Mieczysław Kotlarczyk. Był on założycielem Teatru Rapsodycznego, z którym od początku istnienia związał się także Karol Wojtyła.

W 1942 roku Wojtyła wstąpił do tajnego seminarium duchownego. Rano asystował przy mszy księciu metropolicie Adamowi Sapiesze, a potem pracował w „Solvayu”. Noce natomiast poświęcał nauce. Na początku sierpnia 1944 roku Niemcy przeprowadzili masowe łapanki, aby uniknąć wybuchu powstania ludności Krakowa. Wywozili wszystkich ujętych młodych mężczyzn. Wojtyła uniknął łapanki dzięki arcybiskupowi Sapiesze, który udzielił schronienia klerykom w pałacu biskupim.

W sierpniu 1946 roku Wojtyła ukończył celująco czteroletnie studia teologiczne, a 1 listopada, z rąk kardynała Sapiehy, otrzymał święcenia kapłańskie. 15 listopada rozpoczął studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim – Angelicum w Rzymie.  Zamieszkiwał wówczas w Kolegium Belgijskim przy Via del Quirinale 26. Uczestniczył tam we mszy św. celebrowanej przez Ojca Pio, który, według relacji niektórych osób, przepowiedział Karolowi Wojtyle, iż obejmie on Tron Piotrowy.

Po powrocie do kraju Wojtyła został skierowany do Niegowić, gdzie był wikariuszem w parafii. Po 13 miesiącach kardynał Sapieha przeniósł wikarego do parafii św. Floriana w Krakowie. Wojtyła cieszył się sympatią wiernych, w szczególności młodzieży, dla której prowadził duszpasterstwo. Na przeprowadzane przez niego rekolekcje przychodziły setki osób. Jeździł z młodymi na pielgrzymki, wędrówki górskie i spływy kajakowe. Studenci skupieni wokół księdza, a potem biskupa Wojtyły tworzyli tzw. Środowisko, a do ich duszpasterza przylgnął przydomek „Wujek”.

31 października 1957 roku Wojtyła otrzymał tytuł docenta. Rozpoczął pracę w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Krakowie oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zaczął również wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie po dwóch latach objął Katedrę Etyki.

W lipcu 1958 roku nadeszła z Rzymu decyzja Piusa XII dotycząca powołania Wojtyły na biskupa pomocniczego archidiecezji. Mając 38 lat, Karol Wojtyła został najmłodszym polskim biskupem. Nowy krakowski biskup przyjął za dewizę słowa: „Totus Tuus” (Cały Twój), które oznaczały całkowite oddanie się w opiekę Maryi i poprzez nią Chrystusowi. Pozostały one także dewizą papieża Jana Pawła II.

Jako biskup pomocniczy miał nowe obowiązki. Walczył m.in. o pozwolenie na budowę kościoła w Nowej Hucie, który, już jako kardynał, poświęcił w 1977 roku.

Biskup Wojtyła odznaczał się wyjątkową aktywnością w pracach Soboru Watykańskiego II. Znając doskonale łacinę, zabierał głos i pisał opracowania. Miał również znaczący udział w przygotowaniu tekstu Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes.

30 grudnia 1963 r. biskup Wojtyłę otrzymał nominację na stanowisko arcybiskupa metropolity krakowskiego. Ingres miał miejsce 8 marca 1964 roku na Wawelu. Arcybiskup Wojtyła aktywnie uczestniczył w kolejnych sesjach Soboru Watykańskiego II, który zakończył się w 1965 r., jednocześnie angażował się w przygotowania do obchodów Millenium Chrztu Polski.

26 czerwca 1967 roku papież Paweł VI mianował abp. Wojtyłę kardynałem. Mimo ciążących na nim obowiązków nie zaniedbywał Krakowa. Zorganizował sprawny system nauczania religii poza szkołą, prowadził spotkania dla par i małżeństw. Z tych spotkań narodził się Instytut Rodziny, który po latach stał się integralną częścią Papieskiej Akademii Teologicznej.

Jako kardynał, Wojtyła kontynuował swoje prace badawcze, czego owocem była książka „Osoba i czyn”, uważana za jedno z głównych dzieł filozoficznych przyszłego papieża. Wojtyła uczestniczył także w pracach kolejnych kongresów teologów polskich oraz w międzynarodowych zjazdach teologicznych.  Był członkiem trzech kongregacji kurii i członkiem Synodu Biskupów. Regularnie odwiedzał papieża podczas prywatnych audiencji. W lutym 1976 roku został poproszony o przeprowadzenie rekolekcji dla Kurii Rzymskiej, co było wyjątkowym wyróżnieniem. W maju 1978 roku Karol Wojtyła odwiedził Pawła VI po raz ostatni. 12 sierpnia kardynałowie Wyszyński i Wojtyła przybyli do Rzymu, by uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych, a następnie w konklawe, które miało wybrać następcę Pawła VI. 26 sierpnia na nowego papieża wybrany został Albino Luciani, arcybiskup Wenecji. Przyjął on imię: Jan Paweł I. Nie dane mu było jednak długo cieszyć się papieską godnością. Zmarł już 28 września tegoż roku. 4 października odbył się pogrzeb zmarłego papieża, po nim nastąpił okres żałoby oraz kolejne konklawe.

16 października 1978 roku nowym papieżem został Karol Wojtyła. O godzinie 18.18 nad Kaplicą Sykstyńską uniósł się biały dym, wywołując okrzyki radości wiernych, zgromadzonych na placu św. Piotra. Wybór przerwał wielowiekową tradycję powoływania na Tron Piotrowy duchownych włoskich. 22 października odbyła się inauguracja pontyfikatu. W czasie homilii wypowiedział słynne słowa: „Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi”.

Pontyfikat Jana Pawła II trwał 26 lat i 5 miesięcy  i był trzecim pod względem długości w historii. Papież Polak wprowadził Kościół w nowe tysiąclecie, przyczynił się do obalenia systemu komunistycznego, podróżował z orędziem pokoju po całym świecie, bronił praw rodziny i dzieci nienarodzonych, troszczył się o ubogich, chorych i starszych, zainicjował Światowe Dni Młodzieży, ogłosił nowy Kodeks Prawa Kanonicznego oraz Katechizm Kościoła Katolickiego. Zawierzył cały świat Matce Bożej oraz Bożemu Miłosierdziu. Spotykał się z wyznawcami różnych wyznań i religii.

Jan Paweł II odbył osiem podróży do Ojczyzny. Pierwszy raz przybył do Polski 2 czerwca 1979. Wówczas wypowiedział na placu Zwycięstwa w Warszawie, pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”.

Papież zaczynał pontyfikat w pełni sił. Zdrowie nadszarpnął Mu zamach na Jego życie 13 maja 1981 roku – w rocznicę objawień fatimskich. Na placu św. Piotra Mehmet Ali Agca strzelił do papieża z odległości trzech i pół metra. Papież swoje cudowne ocalenie przypisał wstawiennictwu Matki Bożej.

Pod koniec lat 90, widać było, że Jan Paweł II cierpi na chorobę Parkinsona, która stopniowo się pogłębiała. Mimo wszystko Jan Paweł II wciąż podróżował i do końca z pełnym zaangażowaniem pełnił swoją posługę. Niedługo przed śmiercią stracił głos i nie mógł przemawiać do wiernych. Zmarł 2 kwietnia 2005 r. o godzinie 21.37. Świat pogrążył się w żałobie. Pogrzeb Papieża odbył się 8 kwietnia. Trumna z ciałem spoczęła w podziemiach bazyliki św. Piotra.

13 maja 2005 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Jana Pawła II, którego dokonał 1 maja 2011 roku papież Benedykt XVI. Kanonizacji Jana Pawła II dokonał papież Franciszek w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. w Rzymie.

Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Miał brata Edmunda i siostrę Olgę, która zmarła tuż po narodzinach.

Gdy Karol miał dziewięć lat, zmarła jego matka, a trzy lata później zmarł jego brat Edmund, który był lekarzem i zaraził się od pacjentki szkarlatyną.

W 1930 roku Karol rozpoczął naukę w I Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Już w pierwszej klasie wstąpił do kółka ministranckiego. W tych czasach objawił się także talent pisarski i aktorski Karola. Oprócz tego chętnie grał w piłkę nożną, szczególnie na pozycji bramkarza.

W 1938 roku, po zdaniu egzaminu maturalnego, Karol Wojtyła rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim i w związku z tym wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa.

Nadszedł 1 września 1939 roku. 6 listopada 1939 roku zamknięto Uniwersytet Jagielloński. Karol znalazł wtedy pracę w Zakładach Chemicznych „Solvay” w Borku Fałęckim. W tym czasie Karol Wojtyła uczestniczył również w rekolekcjach organizowanych w parafii św. Stanisława Kostki na Dębnikach, gdzie nawiązał kontakt z krawcem Janem Tyranowskim, który swoimi zainteresowaniami wywarł wpływ na Wojtyłę.

Gdy 18 lutego 1941 roku zmarł ojciec Karola. Tę śmierć odczuł on bardzo boleśnie. W przezwyciężeniu smutku po stracie ojca Karolowi pomógł dawny nauczyciel z Wadowic, Mieczysław Kotlarczyk. Był on założycielem Teatru Rapsodycznego, z którym od początku istnienia związał się także Karol Wojtyła.

W 1942 roku Wojtyła wstąpił do tajnego seminarium duchownego. Rano asystował przy mszy księciu metropolicie Adamowi Sapiesze, a potem pracował w „Solvayu”. Noce natomiast poświęcał nauce. Na początku sierpnia 1944 roku Niemcy przeprowadzili masowe łapanki, aby uniknąć wybuchu powstania ludności Krakowa. Wywozili wszystkich ujętych młodych mężczyzn. Wojtyła uniknął łapanki dzięki arcybiskupowi Sapiesze, który udzielił schronienia klerykom w pałacu biskupim.

W sierpniu 1946 roku Wojtyła ukończył celująco czteroletnie studia teologiczne, a 1 listopada, z rąk kardynała Sapiehy, otrzymał święcenia kapłańskie. 15 listopada rozpoczął studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim – Angelicum w Rzymie.  Zamieszkiwał wówczas w Kolegium Belgijskim przy Via del Quirinale 26. Uczestniczył tam we mszy św. celebrowanej przez Ojca Pio, który, według relacji niektórych osób, przepowiedział Karolowi Wojtyle, iż obejmie on Tron Piotrowy.

Po powrocie do kraju Wojtyła został skierowany do Niegowić, gdzie był wikariuszem w parafii. Po 13 miesiącach kardynał Sapieha przeniósł wikarego do parafii św. Floriana w Krakowie. Wojtyła cieszył się sympatią wiernych, w szczególności młodzieży, dla której prowadził duszpasterstwo. Na przeprowadzane przez niego rekolekcje przychodziły setki osób. Jeździł z młodymi na pielgrzymki, wędrówki górskie i spływy kajakowe. Studenci skupieni wokół księdza, a potem biskupa Wojtyły tworzyli tzw. Środowisko, a do ich duszpasterza przylgnął przydomek „Wujek”.

31 października 1957 roku Wojtyła otrzymał tytuł docenta. Rozpoczął pracę w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Krakowie oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zaczął również wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie po dwóch latach objął Katedrę Etyki.

W lipcu 1958 roku nadeszła z Rzymu decyzja Piusa XII dotycząca powołania Wojtyły na biskupa pomocniczego archidiecezji. Mając 38 lat, Karol Wojtyła został najmłodszym polskim biskupem. Nowy krakowski biskup przyjął za dewizę słowa: „Totus Tuus” (Cały Twój), które oznaczały całkowite oddanie się w opiekę Maryi i poprzez nią Chrystusowi. Pozostały one także dewizą papieża Jana Pawła II.

Jako biskup pomocniczy miał nowe obowiązki. Walczył m.in. o pozwolenie na budowę kościoła w Nowej Hucie, który, już jako kardynał, poświęcił w 1977 roku.

Biskup Wojtyła odznaczał się wyjątkową aktywnością w pracach Soboru Watykańskiego II. Znając doskonale łacinę, zabierał głos i pisał opracowania. Miał również znaczący udział w przygotowaniu tekstu Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes.

30 grudnia 1963 r. biskup Wojtyłę otrzymał nominację na stanowisko arcybiskupa metropolity krakowskiego. Ingres miał miejsce 8 marca 1964 roku na Wawelu. Arcybiskup Wojtyła aktywnie uczestniczył w kolejnych sesjach Soboru Watykańskiego II, który zakończył się w 1965 r., jednocześnie angażował się w przygotowania do obchodów Millenium Chrztu Polski.

26 czerwca 1967 roku papież Paweł VI mianował abp. Wojtyłę kardynałem. Mimo ciążących na nim obowiązków nie zaniedbywał Krakowa. Zorganizował sprawny system nauczania religii poza szkołą, prowadził spotkania dla par i małżeństw. Z tych spotkań narodził się Instytut Rodziny, który po latach stał się integralną częścią Papieskiej Akademii Teologicznej.

Jako kardynał, Wojtyła kontynuował swoje prace badawcze, czego owocem była książka „Osoba i czyn”, uważana za jedno z głównych dzieł filozoficznych przyszłego papieża. Wojtyła uczestniczył także w pracach kolejnych kongresów teologów polskich oraz w międzynarodowych zjazdach teologicznych.  Był członkiem trzech kongregacji kurii i członkiem Synodu Biskupów. Regularnie odwiedzał papieża podczas prywatnych audiencji. W lutym 1976 roku został poproszony o przeprowadzenie rekolekcji dla Kurii Rzymskiej, co było wyjątkowym wyróżnieniem. W maju 1978 roku Karol Wojtyła odwiedził Pawła VI po raz ostatni. 12 sierpnia kardynałowie Wyszyński i Wojtyła przybyli do Rzymu, by uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych, a następnie w konklawe, które miało wybrać następcę Pawła VI. 26 sierpnia na nowego papieża wybrany został Albino Luciani, arcybiskup Wenecji. Przyjął on imię: Jan Paweł I. Nie dane mu było jednak długo cieszyć się papieską godnością. Zmarł już 28 września tegoż roku. 4 października odbył się pogrzeb zmarłego papieża, po nim nastąpił okres żałoby oraz kolejne konklawe.

16 października 1978 roku nowym papieżem został Karol Wojtyła. O godzinie 18.18 nad Kaplicą Sykstyńską uniósł się biały dym, wywołując okrzyki radości wiernych, zgromadzonych na placu św. Piotra. Wybór przerwał wielowiekową tradycję powoływania na Tron Piotrowy duchownych włoskich. 22 października odbyła się inauguracja pontyfikatu. W czasie homilii wypowiedział słynne słowa: „Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi”.

Pontyfikat Jana Pawła II trwał 26 lat i 5 miesięcy  i był trzecim pod względem długości w historii. Papież Polak wprowadził Kościół w nowe tysiąclecie, przyczynił się do obalenia systemu komunistycznego, podróżował z orędziem pokoju po całym świecie, bronił praw rodziny i dzieci nienarodzonych, troszczył się o ubogich, chorych i starszych, zainicjował Światowe Dni Młodzieży, ogłosił nowy Kodeks Prawa Kanonicznego oraz Katechizm Kościoła Katolickiego. Zawierzył cały świat Matce Bożej oraz Bożemu Miłosierdziu. Spotykał się z wyznawcami różnych wyznań i religii.

Jan Paweł II odbył osiem podróży do Ojczyzny. Pierwszy raz przybył do Polski 2 czerwca 1979. Wówczas wypowiedział na placu Zwycięstwa w Warszawie, pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”.

Papież zaczynał pontyfikat w pełni sił. Zdrowie nadszarpnął Mu zamach na Jego życie 13 maja 1981 roku – w rocznicę objawień fatimskich. Na placu św. Piotra Mehmet Ali Agca strzelił do papieża z odległości trzech i pół metra. Papież swoje cudowne ocalenie przypisał wstawiennictwu Matki Bożej.

Pod koniec lat 90, widać było, że Jan Paweł II cierpi na chorobę Parkinsona, która stopniowo się pogłębiała. Mimo wszystko Jan Paweł II wciąż podróżował i do końca z pełnym zaangażowaniem pełnił swoją posługę. Niedługo przed śmiercią stracił głos i nie mógł przemawiać do wiernych. Zmarł 2 kwietnia 2005 r. o godzinie 21.37. Świat pogrążył się w żałobie. Pogrzeb Papieża odbył się 8 kwietnia. Trumna z ciałem spoczęła w podziemiach bazyliki św. Piotra.

13 maja 2005 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Jana Pawła II, którego dokonał 1 maja 2011 roku papież Benedykt XVI. Kanonizacji Jana Pawła II dokonał papież Franciszek w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. w Rzymie.